म कवि होइन

हो, मैले कविता लेख्न छाडिसकेँ

तपाईं नै भन्नुस् न, कति लेख्नु दुखहरू मात्रै ?

– कति लेख्नु लङ्गडा रहरहरु ?

– कति लेख्नु खडेरी परेका अनुहारहरू ?

– कति लेख्नु डरले काँपिरहेका ओठहरू ?

– कति लेख्नु छत नभएका घरहरू ?

– कति लेख्नु दुर्बल मुटुहरूका घड्कन ?

– कति लेख्नु पिडितहरूलाई स्पर्श गरेको हावाको कथा ?

हो कि होइन भन्नुस् न ?

कति सोध्नु प्रश्नहरू ?
कति खोज्नु उत्तरहरू ?

मैले धेरैपटक लेखेँ

– छायाको रङ्ग एउटै भएपनि कायाको रङ्ग खोज्ने नजरहरू

– हक-अधिकारको बिच उभिएको बडेमानको निरंकुश पर्खाल

– जनावरको भोग खोज्नेले नखोजेको मान्छेहरूका भोक

मैले यो पनि नलेखेको होइन

– खण्ड-खण्ड पारेर बनाएको सिमाना

– आश्वासनका झुठा भाषणहरू

– अन्याय हेरिरहेको न्यायको मन्दिर

लेख्न के चाहिँ छुटाएको थिएँ र

– सुविधा नपुगेका विकट खोँचहरू लेखेँ

– कसैले नसुनेका रोदन, आँसु, चीत्कार लेखेँ

– लेखेँ मुर्तीलाई पुज्ने, मुर्ती बनाउँनेलाई नपुज्ने हातहरू

लेख्न त कति लेखेँ लेखेँ नि, भनेर / सुनाएर साध्य नै छैन

तपाईं नै भन्नुस्, लेखेर केही भयो ?

अँह, केही भएन

तर, एउटा कुरा चाहिँ थाहा पाएँ

कविताले देश नबनाउँदो रहेछ, बरु देशले कवि बनाउँदो रहेछ

त्यसैले, मलाई कवि हुनु छैन

कविता लेख्नु छैन !